2011-2012 முதல் தி டுடே ஷோ வித் மாட் லாரருடன் இணைந்து தொகுத்து வழங்கிய ஆன் கரி, இன்று காலை தொலைக்காட்சியில் இருந்தார், கடந்த ஆண்டு லாயரை விரைவாக நீக்கிய பாலியல் துஷ்பிரயோக முறைகேடு குறித்து கேள்விப்பட்டதில் 'ஆச்சரியமில்லை' என்று ஒப்புக் கொண்டார்.
ஆனால் என்.பி.சி நியூஸில் அவர் செய்த பணிகள் மற்றும் தி டுடே ஷோவிலிருந்து புறப்படுவது தொடர்பான சர்ச்சைகள், அவளுடைய பெயரைக் கேட்கும்போது நான் நினைப்பது அல்ல.
அதற்கு பதிலாக, 2006 அல்லது 2007 ஆம் ஆண்டுகளில் அவர் பயணித்த ஒரு விமான விமானத்தைப் பற்றிய மிக எளிய கதை எனக்கு நினைவிருக்கிறது.நீங்கள் அதைக் கேட்டவுடன், நீங்கள் இருக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன்அதை நினைவில் கொள்ளுங்கள்.
கேல் ஹரோல்ட் மற்றும் டேனியல் சக்லோஃப்ஸ்கி
'அவரது கணவர் கார் இருக்கையை சுமந்தார்'
பெருவின் லிமாவிலிருந்து மியாமிக்கு விமானம் சென்றது. கறி தனது கணவர் மற்றும் குழந்தைகளுடன் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தது. அந்த நேரத்தில், அவர் தி டுடே ஷோவில் செய்தி தொகுப்பாளராக இருந்திருப்பார் என்று நினைக்கிறேன். (பின்னர் அவர் இணை தொகுப்பாளராக பதவி உயர்வு பெற்றார்.)
எனது சகோதரியும் அவரது கணவரும் அவர்களது குழந்தையும் விமானத்தில் இருந்தனர். அவர்களும் கரியின் குடும்பத்தினரும் விமானத்தில் ஏறிய கடைசி நபர்கள்.
ஒருவேளை நீங்கள் அந்த மாதிரியான அனுபவத்தைப் பெற்றிருக்கலாம்: இடைகழியைத் துடைப்பது, தாமதமாகப் புறப்படுவதற்கு எல்லோரும் அமைதியாக உங்களைக் குற்றம் சாட்டுவது போல் உணர்கிறார்கள்.
நீங்கள் ஒரு குழந்தையுடன் பயணிக்கும்போது இது இன்னும் வேடிக்கையாக இருக்கிறது. என் சகோதரி கப்பலில் ஏற கொஞ்சம் சிரமப்பட்டு ஒழுங்கமைக்கப்பட்டாள்.
கரியும் அவரது கணவரும் அவர்களை மீட்க வந்தனர், என் சகோதரி மற்றும் அவரது கணவர் தங்கள் பைகளை ஜெட்வே மற்றும் விமானத்தில் கொண்டு செல்ல உதவுகிறார்கள், அதனால் அவர்கள் குழந்தைக்கு முனைகிறார்கள்.
'அவரது கணவர் கார் இருக்கையை எடுத்துச் சென்றார்,' என் சகோதரி இன்று உரை வழியாக எனக்கு நினைவூட்டினார், நான் சந்தித்ததைப் பற்றி எனக்கு நினைவூட்டும்படி கேட்டேன். 'அவர்கள் ஒரு நல்ல, புத்திசாலி, ஒழுக்கமான குடும்பம் போல தோற்றமளித்தனர்.'
கருணை சில நிமிடங்கள்
அங்கே. அவ்வளவுதான். முழு கதையும் அதுதான்.
நிகழ்நேரத்தில், முழு விஷயம் எவ்வளவு காலம் நீடித்தது? மூன்று நிமிடங்கள்? ஐந்து?
இது ஒரு நல்ல விஷயம் - ஆனால் அது வீரம் அல்லது எதுவும் இல்லை. கறி அவள் இருக்கையில் குடியேறிய நேரத்தில் முழு விஷயத்தையும் மறந்துவிட்டாள்.
ஜியான்கார்லோ எஸ்போசிட்டோ எவ்வளவு உயரம்
நினைவில் கொள்ளுங்கள், நான் விமானத்தில் கூட இல்லை. அதையெல்லாம் நான் கேள்விப்பட்டேன். ஆனால், ஒரு தசாப்தத்திற்கும் மேலாக, 'ஆன் கறி' என்ற பெயரை நான் கேட்ட போதெல்லாம், இது என் மனதில் பதிந்த எண்ணம்.
இன்று காலை செய்திகளில் அவள் பெயரைப் பார்த்தபோது, நான் மீண்டும் நினைத்தேன்.
இல்லை, 'போர் நிருபர் மற்றும் மதிப்பிற்குரிய நிருபர்.'
இல்லை, 'இரண்டு தசாப்தங்களுக்கு மேலாக என்.பி.சி நியூஸில் இருப்பது.'
இல்லை, 'தி டுடே ஷோவில் மாட் லாயர் தனது இடத்தை திருகினார் என்று மக்கள் கூறும் இணை தொகுப்பாளர்.'
அதற்கு பதிலாக: 'ஒரு விமானத்தில் என் சகோதரிக்கு நன்றாக இருந்த பெண் மற்றும் அவரது கணவர்.'
இயக்கவும், சிறப்பாகச் செய்யுங்கள்
கவிஞர் மாயா ஏஞ்சலோ பிரபலமாக கூறினார், 'நீங்கள் சொன்னதை மக்கள் மறந்துவிடுவார்கள், நீங்கள் செய்ததை மக்கள் மறந்துவிடுவார்கள், ஆனால் நீங்கள் அவர்களை எப்படி உணர்ந்தீர்கள் என்பதை மக்கள் ஒருபோதும் மறக்க மாட்டார்கள்' என்று கூறினார்.
ஷெரி நிக்கோலின் வயது என்ன?
இந்த கதை செயலில் உள்ள உணர்வு.
இது ஒரு ஊழியருடன் நீங்கள் கொண்டுள்ள விரைவான, நேர்மறையான தொடர்பைப் பற்றியது, இது பல ஆண்டுகளாக ஒரு பிராண்டிற்கு விசுவாசத்தை உருவாக்குகிறது.
நீங்கள் அங்கு இருப்பதை அறியாமல் ஒரு சக ஊழியர் ஒருவரிடம் செலுத்துவதை நீங்கள் காணும் தயவைப் பற்றியது, இது அவர்களை முற்றிலும் மாறுபட்ட வெளிச்சத்தில் பார்க்க வைக்கிறது.
சில நேரங்களில், இது நேர்மாறானது: சிந்திக்க முடியாத, எதிர்மறையான அனுபவம் ஒரு நபரின் அல்லது ஒரு நிறுவனத்தின் வாழ்க்கைக்கு உங்கள் உருவத்தை வண்ணமயமாக்குகிறது.
நீங்களும் நானும் மற்றவர்களிடம் விட்டுவிட்ட பதிவுகள் பற்றியும் இது. சில நேரங்களில் நான் செய்த மோசமான பதிவுகள் இதை எழுதும்போது நான் நடுங்குகிறேன். நான் எல்லோரையும் போல மோசமான நாட்களைக் கொண்டிருந்தேன் - நான் கோபமாக இருந்தபோது, அல்லது திசைதிருப்பப்பட்டபோது அல்லது சுயநலத்துடன் செயல்பட்டபோது.
நாங்கள் மனிதர்கள். அது நடக்கும்.
ஆனால் நம் அனைவருக்கும் எங்கள் ஆன் கறி தருணங்கள் இருந்தன என்று நம்புகிறேன் - மக்கள் நினைவில் வைத்திருக்கும் நேர்மறையான பதிவுகள், அவர்கள் நம்மை நினைவில் கொள்ளாவிட்டாலும் கூட.
இப்போது நீங்கள் அதைக் கேட்டு அதைப் பற்றி யோசித்திருக்கிறீர்கள், ஒருவேளை நீங்கள் அதை நினைவில் வைத்திருப்பீர்கள்.
