நீங்கள் ஒரு மேலாளராக துர்நாற்றம் வீசினால், உங்கள் பெற்றோருக்குரிய நுட்பங்களை நீங்கள் செய்ய வேண்டும். அதிர்ஷ்டவசமாக, அதில் சாதாரணமான பயிற்சி இல்லை, ஆனால் எல்லாவற்றையும் பொருத்தமாக தெரிகிறது. எம்மா ஜென்னர், ஒரு பிரிட்டிஷ் ஆயா நவீன நாளில் ஒரு கட்டுரை எழுதினார் பெற்றோரின் தோல்விகள் இது மிகவும் வைரலாகிவிட்டது, பாதி பேர் திருமதி ஜென்னரைப் பாராட்டினர், மற்ற பாதி பேர் தங்கள் சிறிய அன்பர்களின் தேவைகளை உணராததற்காக அவரைக் கண்டித்தனர்.
நான் ஒரு பெற்றோருக்குரிய நிபுணர் என்று கூறவில்லை - எனது முறைகள் பெரியவையா என்பதைப் பார்க்க என் குழந்தைகள் பெரியவர்களாக இருக்கும்போது நீங்கள் என்னுடன் மீண்டும் சரிபார்க்கலாம் - ஆனால் அவளுடைய ஐந்து அவதானிப்புகளில் நான்கு நிர்வாகத்திற்கான இடம். பெற்றோருக்குரிய தோல்விகளை ஜென்னர் பார்க்கும் இடமும், நிர்வாகத்தில் தோல்விகளை நான் காண்கிறேன்.
1. நம் குழந்தைகளுக்கு ஒரு பயம். ஜென்னர் 'சிப்பி கப் சோதனையை' விவரிக்கிறார், அதில் அம்மா ஒரு சிப்பி கோப்பையில் பாலை வைக்கிறார், ஜூனியர் இன்னொன்றைக் கோருகிறார், அம்மா வேண்டாம் என்று சொல்வதை விட அதை மாற்றுகிறார். இந்த நபரைச் சுற்றியுள்ள அனைவரையும் - முதலாளி உட்பட - டிப்டோக்கள் என்று ஒரு முரட்டுத்தனமான, முட்டாள்தனமாகக் கோரும் நடைமுறையில் நீங்கள் எத்தனை முறை அலுவலகத்தில் இருந்தீர்கள்? இந்த ஊழியர் வேலையின்மை அலுவலகத்தின் மூலம் ஒரு நல்ல நேரத்தை பயன்படுத்தலாம், ஆனால் சில காரணங்களால் எல்லோரும் பூ என்று பயப்படுகிறார்கள். அதற்கு பதிலாக, நல்ல ஊழியர்கள் அதை உறிஞ்சி நன்றாக இருக்கும்படி கூறப்படுகிறார்கள்.
2. குறைக்கப்பட்ட பட்டி. 'பெற்றோர்கள் பொதுவாக அவர்களிடமிருந்து எதிர்பார்ப்பதை விட குழந்தைகள் அதிக திறன் கொண்டவர்கள், அது சரியான நடத்தை, பெரியவர்களுக்கு மரியாதை, வேலைகள், தாராள மனப்பான்மை அல்லது சுய கட்டுப்பாடு போன்றவையாக இருந்தாலும் சரி' என்று ஜென்னர் எழுதுகிறார். உங்கள் ஊழியர்களும் அப்படித்தான் - குறிப்பாக உங்கள் நுழைவு நிலை. வேலை செய்ய அவர்களை நம்புவதற்கு பதிலாக, நாங்கள் மைக்ரோ-நிர்வகிக்கிறோம், அமைக்கிறோம் பெற்றோர் கூட்டங்கள் (உண்மையில்!), மற்றும் அவர்களின் எந்த யோசனையையும் கேட்க மறுக்கவும்.
3. நாங்கள் கிராமத்தை இழந்துவிட்டோம். 'பஸ் ஓட்டுநர்கள், ஆசிரியர்கள், கடைக்காரர்கள் மற்றும் பிற பெற்றோர்கள் ஒரு கட்டுக்கடங்காத குழந்தையைத் திருத்துவதற்கு கார்டே பிளான்ச் வைத்திருந்தார்கள்', ஆனால் இப்போது பெற்றோர்கள் சரியானவர்களாகத் தோன்றுமாறு வற்புறுத்துகிறார்கள், எனவே ஜூனியர் எந்த தவறும் செய்ய முடியாது. பெரும்பாலான மேலாளர்கள் பரிபூரணமாக இருப்பதைப் பற்றி கவலைப்படுவதில்லை, ஆனால் பல சமயங்களில் ஒருவருக்கொருவர் கீழறுக்கும் வெவ்வேறு குழுக்கள் உள்ளன. எச்.ஆர் ஒழுக்கத்தை எதிர்ப்பார், ஏனெனில் ஊழியர் ஒரு பாதுகாக்கப்பட்ட வகுப்பின் ஒரு பகுதியாக இருப்பதால், அது நியாயமா இல்லையா என்பதைப் பொருட்படுத்தாமல் ஒரு வழக்குக்கு அவர்கள் அஞ்சுகிறார்கள். மூத்த மேலாளர்கள் ஜூனியர் மேலாளர்களை மீறுகிறார்கள், ஏனெனில் ஊழியர் சிணுங்குகிறார் மற்றும் பயப்படுகிறார். நாங்கள் சில நேரங்களில் ஒரு நல்ல மேலாளரை ஓநாய்களுக்கு தூக்கி எறிந்துவிட்டு, அவள் கடினமான பணிகளைச் செய்யும்போது அவளை ஆதரிக்க மறுக்கிறோம்.
4. குறுக்குவழிகளை நம்பியிருத்தல். ஒரு புதிய ஊழியர் சரியான முறையில் பயிற்சியளிக்க நேரத்தை எடுத்துக் கொள்ளாமல், எல்லாவற்றையும் செய்ய முடியும் என்று கருதுவதில் நாங்கள் பெரும்பாலும் தவறு செய்கிறோம். எங்களிடம் எந்த ஆவணமும் இல்லை, நியமிக்கப்பட்ட பயிற்சியாளரும் இல்லை, பின்னர் அவள் செய்ய வேண்டியதைச் செய்ய முடியாமல் போனதற்காக அந்த நபரை தண்டிக்கவும். இது 'வேகமானது' மற்றும் 'எளிதானது' என்று நாங்கள் நினைக்கிறோம் அல்லது பயிற்சி பெற எங்களுக்கு நேரம் இல்லை. ஊழியர்களுக்கு அவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள் என்பதற்கான துப்பு ஏன் இல்லை என்று நாங்கள் ஆச்சரியப்படுகிறோம். மோசமான விஷயம் என்னவென்றால், ஒரு தனிப்பட்ட பங்களிப்பாளரிடமிருந்து ஒருவரை ஒரு நிர்வாகப் பாத்திரத்திற்கு ஊக்குவிக்கிறோம், மேலும் அவர் எவ்வாறு நிர்வகிப்பது என்று அவருக்குத் தெரியும் என்று கருதுகிறோம். நாங்கள் 'எளிதான' வழியை எடுத்துக்கொள்கிறோம், பின்னர் குழப்பத்தை சுத்தம் செய்ய கூடுதல் நேரத்தை செலவிடுகிறோம்.
